In de zomer van 2019 ben ik voor 5 weken naar Peru en Bolivia vertrokken voor een fantastisch backpackavontuur. Op deze webpagina zal ik een aantal highlights van mijn reisdeel in Peru aanstippen. Wil je meer weten over de route die ik heb afgelegd, dan kun je een kijkje nemen op deze pagina. Wil je meer weten over mijn ervaringen in Bolivia? Neem dan een kijkje onder het bijbehorende tabblad.
Deze reis hing voor mij aaneen van de highlights, maar ik zal de twee meest bijzondere plekken toelichten aan de hand van een paar korte fragmentjes uit mijn reisverslag.
"De grote dag...Machu Picchu! Toch zeker wel een hoogtepunt van de
reis. 
Om 5 uur op om om 5.45 uur sneaky vooraan in de gigantische rij voor de
bussen te kunnen glippen bij m'n Braziliaanse amigo Renato, die zo
vriendelijk was alvast een plekje voor me te regelen door al in de rij
te gaan staan terwijl ik nog in bed lag!
De aankomst bij Machu Picchu was iets voor zeven, na een tof tochtje
door de jungle.
Ik had maanden geleden al een extra ticket geregeld voor het beklimmen
van Machu Picchu Mountain, de grootste van de 2 bergen waar de ruïnes
van Machu Picchu tussen liggen. Kaartjes voor deze berg zijn
gelimiteerd, ik geloof dat er maar 200 man per dag op mogen ofzo.
Om 8 uur begon ik aan mijn klim, en wat voor een klim! Onderweg heb ik
aardig wat mensen zien afhaken én iederéén zien afzien! Ik moet bekennen
dat ik ook aardig wat keren in de verleiding kwam om om te keren... De
klim naar de top was heftig, vermoeiend en loodzwaar.
Bovenaan was er een prachtig uitzicht 360 graden in de rondte met in de
diepte de ruïnes van Machu Picchu. Fantastisch!
De afdaling was zo nu en dan riskant met de soms losliggende rotsen
rakelings langs de afgrond en op bepaalde momenten kreeg ik zelfs een
beetje last van hoogtevrees, iets waar ik anders nooit last van heb.
Na de afdaling was ik bijna niet meer in staat om te lopen en kon ik me
nog enkel een soort van strompelend voortbewegen, maar... ik heb het
gedaan én ik heb het gehaald!
Na de Mountain heb ik de wereldberoemde, indrukwekkende ruïnes van Machu
Picchu bewonderd. Onvergetelijk!
Daarna weer de trein en bus in op weg terug naar Cusco."
"Na een adembenemend mooie rit in een minibusje vanuit de witte stad
Arequipa en een lunchstop in Chivay 
(hoogte:
3635 meter) kwam ik aan in Cobanaconde (hoogte: 3330 m.) in de Colca
Canyon. De eerste condor is op weg hiernaartoe al gesignaleerd!
Hier heb ik overnacht om de volgende ochtend vroeg op weg te gaan naar
de Cruz del Condor om (meer) condors te spotten en daarna te beginnen
aan een trek door de Canyon.
Op wat lichte hoofdpijn na heb ik gelukkig nog geen last van de hoogte.
Bij het condors spotten in de Canyon stonden we in eerste instantie goed
te zoeken om er heel in de verte een te zien, maar op een gegeven moment
(toen de zon gelukkig doorkwam) lieten deze machtige vogels zich massaal
zien. Wat een gaaf schouwspel! Wel bibberen van de kou...
In het (kleine en anders zo verlaten) bergdorpje waar ik verbleef ter
voorbereiding op mijn trekking door de Canyon, was toevallig een groot
feest met een kleurrijke optocht. De lokale bevolking was in grote
getale afgekomen op het feest en liep in speciale klederdracht door de
straatjes. Ook heb ik een hoed gekocht en ga ik vanaf nu door het leven
als een richtige cowgirl, howdie!
De
volgende dag startte mijn flinke trektocht door de Canyon. We zijn
helemaal door de Canyon afgedaald van Cabanaconde naar Llahuar. De trek
was een hele ervaring. Tegen de hoogteziekte bewapend met de welbekende
cocabladeren (die bij ons overigens niet zo smaak vielen) gingen we op
pad. In een adembenemende omgeving (en er is al wat minder zuurstof in
verband met de hoogte) daalden we af in de Canyon over soms best
lastige, gladde en steile paadjes. De tocht zou ongeveer 7 uur moeten
duren maar we waren iets sneller, deels doordat we gelukkig voor het
laatste stukje dat wel over de gewone weg liep een lift wisten te
regelen van twee Nederlandse jongens (Ernst en Corné) die toevallig net
langsreden toen wij vanaf het bergpaadje de weg opkwamen. Dat was maar
goed ook, want we waren juist op een punt beland dat de lol er een
beetje vanaf was en we echt bijna niet meer konden. De zware tocht heeft
me 8 blaren opgeleverd, een pijnlijk lijf, ontelbare foto's én een heel
mooie, memorabele ervaring!
Na deze zware trekking door de Canyon kwamen we aan in Llahuar, waar we
in de middle of nowhere in een simplistisch hutje verbleven met bijna
geen stroom (alleen licht tussen 18.00 uur en 22.00 uur) en geen
bereik/internet (op af en toe een miezerig vleugje na). Dit verblijf
ligt aan een rivier door de Canyon die je 's nachts hoort razen en het
heeft warmwaterbronnen (die helaas minder warm waren dan ik gehoopt had)
waar we meteen na onze trek in zijn gedoken.
Op mijn bed trof ik al direct een schorpioen aan dus dat beloofde wat
voor mijn verblijf hier! De volgende dag ontdekte ik een behoorlijke
bult op mijn rug, dus waarschijnlijk heeft die schorpioen me dan toch te
pakken gehad...
Na een intensief dagje trekken door de Canyon was een chilldagje in de
warmwaterpools zeer welkom!
Lopen was bijna niet
meer mogelijk met zo'n pijnlijk lijf, dus de hele volgende dag hebben we
lekker liggen 'nijlpaarden'.
Ik ben zelfs ook nog héél even een heel klein beetje in de ijskoude
rivier geweest. Dit vond ik ontzettend stoer van mezelf, maar eigenlijk
was het uit noodzaak door een blaas die op knappen stond en een enorme
luiheid die ervoor zorgde dat ik niet alle trappen wilde beklimmen om
een toilet op te zoeken."